Kolejne sezon Drugiego Koła Czasu Przygody we wciąż nudnym świecie fantasy

W świecie, gdzie nawet serial „Władca Pierścieni” z multi-miliardowym budżetem z Prime Video nie zdaje się zdobywać takiego rozgłosu jak oczekiwano, kolejny sezon „Koła Czasu” wydaje się szczególnie zbędny. Pierwszy sezon miał premierę na Prime Video mniej niż rok przed „Pierścieniami Mocy”, prawdopodobnie jako przystawka do nadchodzącej epickiej wysokfantastycznej historii. Ze względu na podobieństwo zarówno daty premiery, jak i sposobu przedstawienia, wydaje się to coś na zasadzie „nawet oglądać byłeś”. „Zobaczycie też...”

Problem polega na tym, że zarówno w poprzednim sezonie, jak i w tym, „Koło Czasu” nie oferuje wiele wymagającym fanom fantastyki. Oprócz oczywiście długich czasów trwania, indeksu terminologii wysokfantastycznej i wątków fabularnych cienkich jak mgiełka, podobnie jak magiczne fale, którymi „channelers” ze świata fantastyki Roberta Jordana otaczają samych siebie, przypominające „Ostatniego Bembara”, kiedy używają swoich zdolności.

Po pierwszym sezonie, który nie potrafił rozbudować tempa narracji, podwójnie frustrujące jest widzieć, jak „Koło Czasu” kontynuuje tę niemrawą atmosferę. Na końcu pierwszego sezonu piątka naszych mieszkańców z Koniec Rzeki rozproszyła się w cztery wiatry: Perrin (Marcus Rutherford) stara się zrozumieć swoje potencjalne umiejętności jako „brat wilków”, Nynaeve (Zoë Robins) i Egwene (Madeleine Madden) rozpoczynają szkolenie w roli Aes Sedai - magicznych wojowniczek, które snują intrygi i ustalają politykę w tej magicznej krainie - a Mat (Dónal Finn, zastępujący Barney Harrisa, który nie powrócił po wznowieniu produkcji po blokadach związanych z COVID-19) odbywa swój pobyt w więzieniu Sedai po możliwym zepsuciu przez Ciemnego w poprzednim sezonie.

Tymczasem ich mentorka Moiraine (Rosamund Pike, która także jest producentką) odczuwa utratę swojej mocy na końcu poprzedniego sezonu i zauważa pęknięcie więzi między nią a jej Wartyrem, Lanem Mondragonem (Daniel Henney), który już nie jest z nią związany życiem i śmiercią w taki sam sposób, jak inni Warderzy są związani ze swoimi magicznymi paniarniami.

Wszyscy martwią się o los Randa (Josha Stradowski), który odkrył w poprzednim sezonie, że jest wybranym przeznaczonym do ocalenia lub zniszczenia świata. Większość uważa go za zmarłego, ale w rzeczywistości ogolił sobie głowę i ukrywa się, zmagając się zrozumieniem swoich nowo odkrytych sił i przeznaczenia... i możliwe, że będzie szukał pomocy u pewnych ciemniejszych sił, aby to osiągnąć.

Jeśli to brzmi jak wiele fabuły do ogarnięcia, to tak naprawdę jest; „Koło Czasu” to gęsto napisany fantasy tom, jakiego nie znajdziesz w innych miejscach, a reżyser Rafe Judkins wraz z zespołem scenarzystów próbowali uproszczenia dla widowni streamującej. Jednak nadal jest zbyt nieporęczny, zbyt wieloma bohaterami w zbyt podobnych, wyglądających na fantasy lokalizacjach - ciemne lasy, okazałe zamki, parne karczmy, wioski pokryte sianem - żeby któryś z nich naprawdę wyróżniał się.

Senny występ i przerysowane dialogi nie pomagają; większość „Koła Czasu”, w obu sezonach, koncentruje się na młodych, przystojnych aktorach wymawiających bardzo podobne dialogi poprzeplatane dziwacznymi imionami, bez śladu poczucia humoru. Drugi sezon stara się wprowadzić potrzebne rozluźnienie, szczególnie w pierwszym odcinku, kiedy dwie starsze kobiety Aes Sedai podśmiewują się nawzajem, obserwując Lana w czasie treningu szermierki bez koszulki. Ale większość czasu dostajemy wyraz zgryźliwy, gdy któryś z biednych aktorów próbuje nadać rozmowa ciągu „ty” i „względem ciebie” wyższy niż miejski przekaz.

Trzeba jednak przyznać show wiarygodność pod względem produkcji: zwłaszcza kostiumy Sharon Gilham, od przepięknych szat Aes Sedai po złociste maski Seanchanów, nowej grupy złoczyńców, z którymi muszą się mierzyć nasi bohaterowie. Efekty cały czas są bezproblemowe i skromne, pojawiają się tu i ówdzie mgliste sztuczki, a niewielkie wybuchy akcji, które kończą każdy odcinek, są mile widziane jako wytchnienie od tych męczących rozmów w pokojach koloru alabastrowego.

Ale właśnie te rozmowy i irytujące przeczucie, że te rozmowy nigdzie nie prowadzą, przeszkadzają „Kołu Czasu” w zbudowaniu jakiegokolwiek tempa. Nawet na końcu czterech odcinków dostępnych do recenzji, postacie wciąż wydają się lizać rany z pierwszego sezonu, a scenarzyści przenoszą bohaterów z miejsca na miejsce, wprowadzając ich w rodzaj narracyjnego limbo. Czasami jest to warte uwagi, na przykład, kiedy pojawia się Lindsay Duncan jako królowa mająca interesujące związki zarówno z Randem, jak i Moiraine, albo kiedy Seanchanie napadają na niedawno podbite miasteczko, podobnie jak Persowie w „300”, i żądają posłuszeństwa na ostrzu palisady. Jednak te chwile wymagają od naszych postaci mówienia mocniej niż tylko szeptem przerażenia, co wydaje się niemożliwe dla większości obsady „Koła Czasu”.

W rzadkich momentach, gdy nasza drużyna jest razem, show zaczyna nabierać życia. Ale koncentrowanie się na połowie tuzina bohaterów w ich własnych niewyraźnych podróżach i poświęcanie męczącej godziny na każdy odcinek wahań między nimi, zagraża temu, że „Koło Czasu” całkowicie spłynie z osi, zanim nabierze prędkości.

Zrecenzowano cztery odcinki.

Sezon drugi serialu "Koło Czasu" miażdży na Prime Video 1 września.